Bittersøt bok om å vente, vente, VENTE på brev!

Arnt Birkedal har skrive boka Valentin, som i likskap med filmen i førre bloggpost handlar om å vente lengselsfullt på brev frå ein helt spesiell person.

Og alle som har prøva slik venting, anten ved postkassa, mobiltelefonen eller datamaskina, veit at det er ein krevjande disiplin. Dette er ikkje noko for folk med veikt hjarte. Eg trur at om du blandar i hop den søtaste kløen og den suraste svien og ein passande slant desperasjon får du omtrent den kjensla, brevventekjensla. For guten i boka blir ventinga altoverskyggande. Han ventar tvers igjennom heile seg på brevet! Og ventetida brukar han på å drøyme om jenta -ja, for det er ei jente- og det fine dei har hatt i lag. Og, ikkje minst, på å førestelle seg moglege årsaker til at ho ikkje gjev lyd frå seg. Ingen av forklaringane han kan kome på er særleg oppmuntrande. Men eit par av dei inneheld ein liten snipp av von: For slike små, flate brev kan jo stikke seg vekk overalt, kan dei ikkje? I rein fortviling byrjar han fantasere om å bryte seg inn i postbilen og saumfare kvar krik og krok. Han finn òg trøyst i overtru. -Om han berre sjekkar postkassa på rette tida, på rette måten, då vil det kanskje liggje eit brev der...?

For...ho kan vel ikkje ha gløymt han...?

Boka er skriven for ungdom og er tematisk knytt til Valentinsdagen den 14. februar. Men eg vil seie at alle som har vore glad i nokon vil kunne få ei fin og rørande lesaroppleving av denne boka, uansett alder, uansett kjønn, når som helst på året. Boka er på 127 sider, er lett å lese og skriven på nynorsk.

Les boka! Og kanskje får du lyst til å sende nokon ei handfull varme ord etterpå...? Du kjenner sikkert nokon som ville bli glad for å høyre frå nett deg!